Portugal was dat jaar de winnaar van de allereerste Nations League, de nieuwe landencompetitie van de UEFA. Voor eigen volk in Porto werd Nederland in de (teleurstellende) finale geklopt met 1-0. De werkgever van Cristina was de volgende morgen als eerste om haar te feliciteren. “Dat was zo speciaal, in Portugal wordt niet gesproken met personeel,” vergelijkt Cristina. “Die snauwde je een opdracht toe, terwijl mijn werkgever hier vriendelijk naar me toe komt en vraagt: sorry, zou je me willen helpen?”
Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.
Dieuwertje Meijer is getrouwd en moeder van drie kinderen van tien, zeven en vijf jaar. Als pedagoge begeleidt ze kinderen en gezinnen.
Hoogbegaafdheid
Zelf heeft ze ervaren hoe lastig het voor een hoogbegaafd kind kan zijn in het regulier onderwijs. Dieuwertje: “En inmiddels ook hoe het is om als ouder de juiste ondersteuning te organiseren voor je kind. Het is een doelgroep waarvan de problematiek nog altijd wordt onderschat. Het vooroordeel dat ouders gewoon graag willen dat hun kind bijzonder is, maakt de drempel om hierover te praten hoog. Maar het is geen optie als ouder te moeten toezien hoe je kind steeds ongelukkiger wordt. Daarom vind ik het belangrijk me in te zetten voor deze doelgroep, als ervaringsdeskundige en als professional.”
Voor informatie bel Dieuwertje Meijer op: 06-29208907 en bezoek de website www.pedagogische-begeleiding.nl
Nieuwsgierig naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.
Ze is pas eenentwintig, Iman Alweso. ‘Maar zo voel ik me niet. Het is alsof ik al heel lang leef. Mijn jeugd was in één ogenblik verdwenen toen de oorlog in Syrië uitbrak. De tegenstelling tussen die twee leefwerelden kan niet groter zijn.”
“Mijn jeugd was licht en blij, het leek altijd lente. Met zeven broers en zusjes woonde ons gezin in een prachtig vrijstaand huis in de stad.” Na schooltijd kreeg Iman thuis bijles van een privéleraar. “Ik was intens gelukkig: Elke zomer logeerden we in hotels in Latakia, een luxueuze stad aan de kust. We stoeiden en zwommen in de warme zee, aten heerlijk vis in de mooiste restaurants.”
Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.
Amélie komt uit Monthurel, een plattelandsstadje onder Parijs. “Ik hou van het boerenlandschap met haar koeien; daarom heb ik voor het Groene Hart gekozen.”
“Ik vind het belangrijk om te vertellen wat de gevolgen van een chronische ziekte zijn voor je leven,” begint Amélie. “Ik heb mijn opleiding maatschappelijk werk behaald voordat ik naar Nederland verhuisde. Dat ik hier van voren af aan zou moeten beginnen wist ik bij voorbaat, maar door een chronische aandoening, PCOS, ben ik niet in staat om naast mijn gewone leven extra activiteiten te ontplooien. PCOS komt voor bij vijf tot tien procent van alle vrouwen. Ik spreek bovendien Nederlands met een Frans accent en weinig Engels. Dat maakt me erg geïsoleerd.
Cristina Vellinga is geboren in de tijd dat volgens het decreet van Ceausescu vrouwen pas na vijf kinderen abortus mochten plegen. Voorbehoedsmiddelen waren er niet. Wat dat in de praktijk betekende ondervond ze toen ze voor een kleine ingreep op haar 16e in het ziekenhuis verbleef.
Daar werd een moeder van drie kinderen binnengebracht na een mislukte abortus. Cristina: “Een agent van de Securitatea kwam de operatiekamer in om de hulpverleners te verhinderen hun werk te doen. Ik durfde hem niet aan te kijken, maar zie nog steeds zijn Adidas-gympen onder zijn autoritaire kostuum. Wat er gebeurde zal ik je verder besparen, maar ik raak het beeld nooit meer kwijt. Het was het allerdiepste niveau van indringen, gepleegd door een dictatuur. We moesten met elkaar communiceren door middel van gebaren en beeldspraak; gewoontegetrouw voel ik nog steeds onder tafel of er geen afluisterapparatuur zit.”
Nieuwsgierig naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book verkrijgbaar.
Chimène Isabo Chang Han Lubbers Zijzelf kan het zich niet herinneren, maar haar tante vertelde dat haar zusje Yulisa hun op Schiphol lopend tegemoetkwam. “Ze was toen nog geen twee en ik was tweeënhalf. Dat is me d’r eentje, zeiden zij en mijn moeder tegen elkaar. Zo bijdehand! En zo is ze altijd gebleven.” “Ze is zo anders dan ik! Ik ben rustig, bescheiden en verlegen, terwijl zij veel en gemakkelijk met iedereen praat. Yulisa danst en beweegt de hele dag. Ik moet om haar lachen, ze kan echt gek doen!” Als Chimène over haar zusje praat, schitteren haar ogen en glimlacht haar mond. Dan hoef je niet te vragen wat ze voelt: “Als je een zusje hebt, ben je nooit alleen.
Marina Burundi… terwijl ik in de bibliotheek de coördinator van het Taalhuis Corine de Haij interview, vraag ik me hardop af of ik ooit iemand uit dat onbekende kleine Afrikaanse land te spreken zal krijgen. Aan het eind van ons gesprek schuift een prachtig geklede jonge vrouw aan. Corine kent haar ook niet, en we vragen waar ze vandaan komt. Je raadt het al: Burundi.
Hier volgt het verhaal van Marina, niet haar echte naam; op de lijst van het World Happiness Report 2018 staat Burundi als minst gelukkige land op nummer 156. 68% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Of je Hutu bent of Tutsi, regeringsgezind of in de oppositie, iedereen wordt ooit geconfronteerd met de toestand waarin het land verkeert. Dat overkwam ook Marina.
Corine de Haij heeft met haar teamgenoten Hester Hage, docent voor anderstaligen en Melany Heuvelman, medewerker Taalhuis, vijfenzeventig vrijwilligers en honderdvierenzeventig cursisten onder haar hoede. Via Vluchtelingenwerk zijn ze door de eerste periode heen geholpen. Krimpenerwaard Intercultureel bevordert de sociale integratie en verzorgt de taalstages. De gemeente helpt met het zoeken naar werk.
Taak van het Taalhuis is de informele taalontwikkeling te bevorderen. Corine de Haij, op de foto links, is coördinator van het Taalhuis Krimpenerwaard, onderdeel van de Bibliotheek Krimpenerwaard. Zij ontmoet de meeste vrouwen persoonlijk die uit het buitenland hier zijn komen wonen en aan hun taalontwikkeling willen werken. Corine: “De bibliotheek wil een ontmoetingsplek zijn. Hier worden taallessen gegeven in informele vorm. In les- en leesgroepen met mensen, ongeacht hoelang ze hier al zijn, zijn wordt taal gestimuleerd. De taalactiviteiten zijn eenmaal per week. Tijdens de koffie in het Taalcafé wordt spelenderwijs geoefend met het durven spreken in het openbaar. Het biedt gezelschap én helpt tegen eenzaamheid.
is een serie portretten van vrouwen die onze interculturele samenleving een gezicht geven.
Het doel van dit project is om van de veertig nationaliteiten (allochtoon en autochtoon) die in onze polder wonen zoveel mogelijk vrouwen te spreken en hun verhalen naar buiten te brengen voor iedereen die wil weten hoe onze samenleving wordt gerecreëerd. Het legt het onderliggend stramien bloot waarop de maatschappij verandert. Het project is niet klaar, en wordt misschien ook niet zoals oorspronkelijk bedoeld, de reis is immers belangrijker dan het doel.
Ik wilde mijn blik verruimen, liefst op wereldreis
gaan, totdat ik inzag dat ik de wereld al binnen handbereik heb, in mijn eigen
stadje en streek. Het leek me aardig iedereen daarvan te laten meegenieten. De
Krimpenerwaard is een typisch Hollandse polder; eindeloos veel rechte sloten
met witte zwanen en bonte koeien in klaverrijke weilanden; rivieren met in de
lente gouden dotters langs de oevers, waar vroeger struise boerinnen vooral de
dienst uitmaakten. De tegenwoordige samenleving is multicultureel en divers in
alle kleuren. Vrouwen komen om allerlei redenen naar Nederland, en zijn niet
alleen maar hulpbehoevend. Met hun veerkracht, besluitvaardigheid en
levenservaring dragen ze blijvend bij.
Wekelijks kreeg ik in een krant een hele pagina en de
vrije hand die in te vullen met mijn interviews. Later kwam daar RTV
Krimpenerwaard bij, en de verhalen staan op mijn Facebookpagina Kleurrijk
Krimpenerwaard, die soms wel drieduizend views krijgen. Het is educatief
enerzijds en bevordert de integratie aan de andere kant; men krijgt interesse
en plezier in elkaar. Want waar ik bij sommige vrouwen aanvankelijk nogal wat verlegenheid
tegenkwam, helpen ze elkaar met hun verhalen nu over de drempel, waardoor het
project zelf ook deel van die verandering wordt en een Kleurrijk Krimpenerwaard
ontluikt.
Stel dat je overtuiging zo sterk is en in overeenstemming met je talent. Dan zijn er plotseling geen barrières meer. “Praat me niet over ziekte, dat verhaal is al zo uitgemeten. Heb het liever over wat ik doe en wie ik ben.” Dit is het verhaal van José, die fotografe werd.
José heeft de fotografie helemaal omarmd. Zozeer dat ze onlangs na 32 jaar haar baan als ambulant hulpverlener heeft opgezegd. “Ik beteken graag iets voor anderen en dat kan ik via fotografie het best. Nadat ik zes maanden had platgelegen in verband met mijn rug, was mijn tijd gekomen het roer om te gooien. Ik deed een opleiding fotografie, nam privélessen en ging zoveel mogelijk op stap met professionals op zoek naar verdieping.” Inmiddels heeft ze haar eigen studio voor portretfotografie.
