Mantelzorgpas Krimpenerwaard

Wist je dat je je mantelzorgpas Krimpenerwaard bij Atelier Ambrosius in kunt leveren? Voor Kunst, Literatuur én gezondheid! Naast de vergoeding door je zorgverzekeraar kun je klassiek homeopatische consulten maar ook coaching of counsellinggesprekken betalen met je mantelzorgpas. En je krijgt ook nog eens een gratis EHBO-ebook homeopathie. Kortom de moeite waard om langs te komen en jezelf eens lekker te verwennen! Je hebt het verdiend.

Mijn Eiland, Arvid de Vries – pleziervissen of vissen als kunst

Arvid de Vries – pleziervissen of vissen als kunst
Tijd voor een lesje visserslatijn. Tholen zou geen eiland zijn zonder al dat water rondom. Pleziervisser Arvid de Vries groeide op aan de waterkant, de Veste in Tholen. Daar kreeg hij het vissen met de paplepel ingegoten van zijn vader Joop, en hij zet de traditie voort met zijn zoon Luca.

Een recreatievisser is hij, om precies te zijn een kantvisser, soms strandvisser. Arvid is geen beroeps-, sport-, of wedstrijdvisser. Wrakvissen maakt hem zeeziek en hij heeft geen boodschap aan de hele sfeer rondom competitie. Als kind, met koninginnedag, toen hij dacht de hele wereld aan te kunnen en beroemd te worden, deed hij wel mee.

Misschien heeft hij het relaxte wel van zijn vader, die zijn hengel aan de wilgen heeft gehangen en nog voornamelijk geniet van lekker dobberen op de Oosterschelde.
‘Ronduit jammer,’ zegt Arvid, ‘dat er weinig vis meer in de Oosterschelde zit.’ Toch heeft dat hem niet tot een zoetwatervisser gemaakt. ‘Die zitten op stoeltjes; tentje mee, pizzaatjes eten, een biertje erbij. De zoutwatervisser staat; als hij al zit dan is het op zijn viskist. Hooguit legt hij een vers visje op de barbecue.’ Arvid is geen typische mooiweervisser, zoals zijn vrouw Laura, die enkel meegaat in de zomer met hun dochtertje Lana, die vissen wil aaien.

Arvid heeft een passie: de tong. ‘Ik deel graag een visje uit, maar de tong heb ik het liefst op mijn eigen bord.’ Platvissers staan niet hoog in aanzien in de viswereld. ‘Platte vissen als schar en bot bijten en gaan op de bodem liggen waar je ze vanaf sleept. De tong echter gedraagt zich als een zeebaars en geeft zich niet zomaar gewonnen. Hij trekt zich krom als een parachute en schept continu water mee. Je moet er wat voor doen. Als ik een lijn binnenhaal hoop ik stiekem dat die tong eraan zit. Waar de vis zich bevindt is een mysterie. Niemand geeft zijn visplek prijs. Het is een kunst erachter te komen waar je precies moet zijn, soms vang je bot, zit je net mis. Je informeert zo’n beetje achteloos bij andere vissers welke plekken ze kennen. Je lost ze op als raadsels door het middelpunt te ontdekken waar wegen elkaar kruisen.

Arvid vist vanwege de liefde voor eten. Van origine is hij kok. Voedsel, eten en gegeten worden, is bij hem puur poëzie. Luister maar: ‘Eten is een verhaal, je moet erin opgaan. De volle maan heeft een mysterieuze aantrekkingskracht, samen met de zon zorgt ze voor de getijden die alles beïnvloeden. Als visser maak je contact met de wereld onder water. Al vissend ben ik stil om dit intens te ervaren. Als kok sta je in verbinding met de elementen, moet je weten wat je serveert. Je gasten proeven of je liefde in je eten stopt of het juist niet snapt. Als ik de vis met eigen handen uit het water haal, bereid en aan mijn gasten voorschotel besef ik hoeveel het leven te geven heeft. Hoeveel ik zelf heb genomen. Het vissen maakt je bewust van die processen.’

Favoriet maaltje van visser en kok Arvid de Vries: hij kookt graag een Roseval aardappel in de schil bij zijn zelfgevangen tong. Een langwerpig aardappeltje met een wit tot lichtgele kleur. Het heeft een stevige textuur en een sterke smaak. Met roomboter, wat grof zout en citroen een maaltje om je vingers bij af te likken.

Reacties op Mijn Eiland

Ik heb slapeloze nachten gehad van het verhaal van Larissa, die met haar moeder en broertje uitgezet dreigt te worden naar Armenië. Wie ooit afhankelijk is geweest van Nederlandse bureaucratie weet hoe huiveringwekkend die kan zijn. Je denkt een mens te spreken maar die blijkt na een dagje bureauwerk ieder greintje mededogen, empathie en sympathie te ontberen. Ik denk dat als ze robots in zouden zetten die weleens meer fatsoen zouden kunnen hebben dan sommige ambtenaren met de protocolziekte. Doodeng vind ik het dat als mensen niet meewerken aan hun uitzetting dit per definitie wordt gezien als tegenwerking die met uitzetting wordt beantwoord. Wat betekent dat deze mensen monddood worden gemaakt en er onvoorstelbaar leed achter de deuren van je buren kan afspelen. Ik beschrijf daarom de feitelijke situatie. Hieronder de reactie van de rector van de school van Larissa. Meer hierover in Mijn Eiland.

Beste Mevrouw Ambrosius,

Met plezier heb ik uw boek gelezen. Heel veel dank. Geweldig hoe u ons eiland beschrijft. Dank ook voor het mooie stuk over de inzet van de scholen voor Larissa. Het is fijn dat het gezien wordt.
Tot op dit moment zijn wij nog in het ongewisse. Er is nog geen definitieve zekerheid. Het lijkt erop dat het in orde gaat komen. Dat zou fijn zijn. De advocaat is in druk overleg met de IND en heeft het idee dat de zaak er nu goed voor staat. Het blijft afwachten. Zodra ik meer weet breng ik u op de hoogte.

Met vriendelijke groet,

Leon de Rond, rector
RSG ’t Rijks
Bergen op Zoom