Tag archieven: multicultureel

Iman laat geen moment onbenut

Geplaatst op door
Beantwoorden
Iman

Ze is pas eenentwintig, Iman Alweso. ‘Maar zo voel ik me niet. Het is alsof ik al heel lang leef. Mijn jeugd was in één ogenblik verdwenen toen de oorlog in Syrië uitbrak. De tegenstelling tussen die twee leefwerelden kan niet groter zijn.”

“Mijn jeugd was licht en blij, het leek altijd lente. Met zeven broers en zusjes woonde ons gezin in een prachtig vrijstaand huis in de stad.” Na schooltijd kreeg Iman thuis bijles van een privéleraar. “Ik was intens gelukkig: Elke zomer logeerden we in hotels in Latakia, een luxueuze stad aan de kust. We stoeiden en zwommen in de warme zee, aten heerlijk vis in de mooiste restaurants.” 

Benieuwd naar het vervolg?
Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

Leven met PCOS

Geplaatst op door
Beantwoorden

Amélie komt uit Monthurel, een plattelandsstadje onder Parijs. “Ik hou van het boerenlandschap met haar koeien; daarom heb ik voor het Groene Hart gekozen.”

“Ik vind het belangrijk om te vertellen wat de gevolgen van een chronische ziekte zijn voor je leven,” begint Amélie. “Ik heb mijn opleiding maatschappelijk werk behaald voordat ik naar Nederland verhuisde. Dat ik hier van voren af aan zou moeten beginnen wist ik bij voorbaat, maar door een chronische aandoening, PCOS, ben ik niet in staat om naast mijn gewone leven extra activiteiten te ontplooien. PCOS komt voor bij vijf tot tien procent van alle vrouwen. Ik spreek bovendien Nederlands met een Frans accent en weinig Engels. Dat maakt me erg geïsoleerd.

Nieuwsgierig naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

De vrouw die bergen beweegt

Afbeelding

Beantwoorden

Cristina Vellinga is geboren in de tijd dat volgens het decreet van Ceausescu vrouwen pas na vijf kinderen abortus mochten plegen. Voorbehoedsmiddelen waren er niet. Wat dat in de praktijk betekende ondervond ze toen ze voor een kleine ingreep op haar 16e in het ziekenhuis verbleef.

Daar werd een moeder van drie kinderen binnengebracht na een mislukte abortus. Cristina: “Een agent van de Securitatea kwam de operatiekamer in om de hulpverleners te verhinderen hun werk te doen. Ik durfde hem niet aan te kijken, maar zie nog steeds zijn Adidas-gympen onder zijn autoritaire kostuum. Wat er gebeurde zal ik je verder besparen, maar ik raak het beeld nooit meer kwijt. Het was het allerdiepste niveau van indringen, gepleegd door een dictatuur. We moesten met elkaar communiceren door middel van gebaren en beeldspraak; gewoontegetrouw voel ik nog steeds onder tafel of er geen afluisterapparatuur zit.”

Nieuwsgierig naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book verkrijgbaar.

Zo blij met mijn zusje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Chimène rechts en links Yulisa.

Chimène Isabo Chang Han Lubbers
Zijzelf kan het zich niet herinneren, maar haar tante vertelde dat haar zusje Yulisa hun op Schiphol lopend tegemoetkwam. “Ze was toen nog geen twee en ik was tweeënhalf. Dat is me d’r eentje, zeiden zij en mijn moeder tegen elkaar. Zo bijdehand! En zo is ze altijd gebleven.”
“Ze is zo anders dan ik! Ik ben rustig, bescheiden en verlegen, terwijl zij veel en gemakkelijk met iedereen praat. Yulisa danst en beweegt de hele dag. Ik moet om haar lachen, ze kan echt gek doen!” Als Chimène over haar zusje praat, schitteren haar ogen en glimlacht haar mond. Dan hoef je niet te vragen wat ze voelt: “Als je een zusje hebt, ben je nooit alleen.

Nieuwsgierig naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

 

Het land van melk en honing

Afbeelding

Beantwoorden


Marina
Burundi… terwijl ik in de bibliotheek de coördinator van het Taalhuis Corine de Haij interview, vraag ik me hardop af of ik ooit iemand uit dat onbekende kleine Afrikaanse land te spreken zal krijgen. Aan het eind van ons gesprek schuift een prachtig geklede jonge vrouw aan. Corine kent haar ook niet, en we vragen waar ze vandaan komt. Je raadt het al: Burundi.

Hier volgt het verhaal van Marina, niet haar echte naam; op de lijst van het World Happiness Report 2018 staat Burundi  als minst gelukkige land op nummer 156. 68% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Of je Hutu bent of Tutsi, regeringsgezind of in de oppositie, iedereen wordt ooit geconfronteerd met de toestand waarin het land verkeert. Dat overkwam ook Marina.

Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

Het Taalhuis begeleidt integratie

Geplaatst op door
Beantwoorden

Corine de Haij

Corine de Haij heeft met haar teamgenoten Hester Hage, docent voor anderstaligen en Melany Heuvelman, medewerker Taalhuis, vijfenzeventig vrijwilligers en honderdvierenzeventig cursisten onder haar hoede. Via Vluchtelingenwerk zijn ze door de eerste periode heen geholpen. Krimpenerwaard Intercultureel bevordert de sociale integratie en verzorgt de taalstages. De gemeente helpt met het zoeken naar werk.

Taak van het Taalhuis is de informele taalontwikkeling te bevorderen. Corine de Haij, op de foto links, is coördinator van het Taalhuis Krimpenerwaard, onderdeel van de Bibliotheek Krimpenerwaard. Zij ontmoet de meeste vrouwen persoonlijk die uit het buitenland hier zijn komen wonen en aan hun taalontwikkeling willen werken. Corine: “De bibliotheek wil een ontmoetingsplek zijn. Hier worden taallessen gegeven in informele vorm. In les- en leesgroepen met mensen, ongeacht hoelang ze hier al zijn, zijn wordt taal gestimuleerd. De taalactiviteiten zijn eenmaal per week. Tijdens de koffie in het Taalcafé wordt spelenderwijs geoefend met het durven spreken in het openbaar. Het biedt gezelschap én helpt  tegen eenzaamheid.

Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

Het roer om

Geplaatst op door
Beantwoorden

José Donatz

Stel dat je overtuiging zo sterk is en in overeenstemming met je talent. Dan zijn er plotseling geen barrières meer. “Praat me niet over ziekte, dat verhaal is al zo uitgemeten. Heb het liever over wat ik doe en wie ik ben.” Dit is het verhaal van José, die fotografe werd.

José heeft de fotografie helemaal omarmd. Zozeer dat ze onlangs na 32 jaar haar baan als ambulant hulpverlener heeft opgezegd. “Ik beteken graag iets voor anderen en dat kan ik via fotografie het best. Nadat ik zes maanden had platgelegen in verband met mijn rug, was mijn tijd gekomen het roer om te gooien. Ik deed een opleiding fotografie, nam privélessen en ging zoveel mogelijk op stap met professionals op zoek naar verdieping.” Inmiddels heeft ze haar eigen studio voor portretfotografie.


Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

Het verhaal van het zingende paard

Geplaatst op door
Beantwoorden

Verhalenverteller Stella Speksnijder treedt op onder de naam ‘Het Zingende Paard.’ Bij binnenkomst begint ze meteen met een verhaal; liever dan te vertellen over het vertellen zelf, hoewel dat na wat aandringen ook lukt. Tot op het laatst kan ze het niet laten om een nieuw verhaal te beginnen. Best fijn, eerlijk gezegd.

Er gebeurt iets met Stella zodra ze gaat vertellen. Haar gezicht verandert. Zoiets heb ik ooit eerder gezien toen ik in een ver verleden reisde met mijn kat. In de Franse Pyreneeën verdween zij elke avond het donker in om ‘s morgens terug te komen met een nieuwe uitdrukking op haar gezicht. Haar wimpers omlijstten de fonkelende diepten van haar ogen met een zwarte stralenkrans. Mond en neus verloren hun zachtheid en raakten scherp gefocust als op een prooi. Precies zo verandert Stella’s gezicht als ze vertelt.

Nieuwsgierig naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

Tandarts uit Syrië

Geplaatst op door
Beantwoorden



De Syrische tandarts Fadia Khlief is sinds het moment dat ze met haar kinderen in Nederland arriveerde in 2017 op volle kracht actief om aan het werk te komen. “Ik kan echt geen vijf jaar bezig zijn met het leren van een taal. In Utrecht zijn stoomcursussen voor universitair geschoolden. Ook de drie kinderen hebben de eerste periode alleen maar Nederlandse taal gestudeerd.”

In haar woonplaats Alhassaka werkte ze al twaalf jaar, vanaf haar eenentwintigste, als tandarts en had een eigen praktijk. Haar kinderen werden door haar ouders opgevangen. Het leven was goed. 
Fadia: “De oorlog vernietigde toen zoveel dat er geen normaal geëmancipeerd en gelijkwaardig bestaan meer mogelijk was. Mijn familie bleef achter in Damascus en versnipperd over Europa, waar ze zo snel mogelijk willen integreren en hun leven oppakken.” 

Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

De schat van twee culturen

Geplaatst op door
Beantwoorden



“Misschien ben ik wel een geluksvogel,” denkt Eleni.  Ze kwam in 2011 met haar man en dochter Konstantina van vier naar Nederland. Ze werden opgevangen door haar schoonzus en zwager. “Het eerste wat ik zag was hoe vrolijk en onbezorgd Nederlanders waren. Was ik ook zo terneergeslagen door de crisis?


Ik realiseer me hoe de voorheen zo opgewekte Grieken ongemerkt het hoofd naar beneden en de blik naar binnen hadden gericht, de rug gekromd door armoede en verdriet.” 
Met de financiële teloorgang van het land, immers  de intellectuele bakermat van Europa, was er een bres geslagen in het Griekse zelfvertrouwen.
Eleni laat zich er niet door uit het veld slaan: “Ik mis mijn land en familie, maar het is wat het is.”
Als kind wilde Eleni graag psycholoog worden en mensen helpen met het beantwoorden van levensvragen. Ze werd opgeleid in de kinderopvang, en uiteindelijk werkt ze hier in de logistiek. In de avonduren zodat ze overdag bij haar kinderen kan zijn. Ze legt zich erbij neer dat ze niet meer in het onderwijs terecht kan. “Als ikzelf een kind naar school stuur is taal in eerste instantie essentieel en dat niveau ga ik niet halen.” Desondanks kijkt ze uit naar het laatste deel van haar taalexamen waarna ze een werk/leertraject wil gaan volgen als Vasiliki, haar jongste dochter, naar school gaat. 
“Als vrouw heb je dat werken buitenshuis broodnodig.

Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.