Ik heb slapeloze nachten gehad van het verhaal van Larissa, die met haar moeder en broertje uitgezet dreigt te worden naar Armenië. Wie ooit afhankelijk is geweest van Nederlandse bureaucratie weet hoe huiveringwekkend die kan zijn. Je denkt een mens te spreken maar die blijkt na een dagje bureauwerk ieder greintje mededogen, empathie en sympathie te ontberen. Ik denk dat als ze robots in zouden zetten die weleens meer fatsoen zouden kunnen hebben dan sommige ambtenaren met de protocolziekte. Doodeng vind ik het dat als mensen niet meewerken aan hun uitzetting dit per definitie wordt gezien als tegenwerking die met uitzetting wordt beantwoord. Wat betekent dat deze mensen monddood worden gemaakt en er onvoorstelbaar leed achter de deuren van je buren kan afspelen. Ik beschrijf daarom de feitelijke situatie. Hieronder de reactie van de rector van de school van Larissa. Meer hierover in Mijn Eiland.

Beste Mevrouw Ambrosius,

Met plezier heb ik uw boek gelezen. Heel veel dank. Geweldig hoe u ons eiland beschrijft. Dank ook voor het mooie stuk over de inzet van de scholen voor Larissa. Het is fijn dat het gezien wordt.
Tot op dit moment zijn wij nog in het ongewisse. Er is nog geen definitieve zekerheid. Het lijkt erop dat het in orde gaat komen. Dat zou fijn zijn. De advocaat is in druk overleg met de IND en heeft het idee dat de zaak er nu goed voor staat. Het blijft afwachten. Zodra ik meer weet breng ik u op de hoogte.

Met vriendelijke groet,

Leon de Rond, rector
RSG ’t Rijks
Bergen op Zoom