Schrijven in je nieuwe taal

Geplaatst op 23 maart 2020 door Loes Ambrosius

Portugal was dat jaar de winnaar van de allereerste Nations League, de nieuwe landencompetitie van de UEFA. Voor eigen volk in Porto werd Nederland in de (teleurstellende) finale geklopt met 1-0. De werkgever van Cristina was de volgende morgen als eerste om haar te feliciteren. “Dat was zo speciaal, in Portugal wordt niet gesproken met personeel,” vergelijkt Cristina. “Die snauwde je een opdracht toe, terwijl mijn werkgever hier vriendelijk naar me toe komt en vraagt: sorry, zou je me willen helpen?”

Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

Zo blij met mijn zusje

Geplaatst op 29 december 2019 door Loes Ambrosius

Beantwoorden

Chimène rechts en links Yulisa.

**Chimène Isabo Chang Han Lubbers**
Zijzelf kan het zich niet herinneren, maar haar tante vertelde dat haar zusje Yulisa hun op Schiphol lopend tegemoetkwam. “Ze was toen nog geen twee en ik was tweeënhalf. Dat is me d’r eentje, zeiden zij en mijn moeder tegen elkaar. Zo bijdehand! En zo is ze altijd gebleven.”
“Ze is zo anders dan ik! Ik ben rustig, bescheiden en verlegen, terwijl zij veel en gemakkelijk met iedereen praat. Yulisa danst en beweegt de hele dag. Ik moet om haar lachen, ze kan echt gek doen!” Als Chimène over haar zusje praat, schitteren haar ogen en glimlacht haar mond. Dan hoef je niet te vragen wat ze voelt: “Als je een zusje hebt, ben je nooit alleen.

Nieuwsgierig naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

Het land van melk en honing

Afbeelding

Beantwoorden

**Marina**
Burundi… terwijl ik in de bibliotheek de coördinator van het Taalhuis Corine de Haij interview, vraag ik me hardop af of ik ooit iemand uit dat onbekende kleine Afrikaanse land te spreken zal krijgen. Aan het eind van ons gesprek schuift een prachtig geklede jonge vrouw aan. Corine kent haar ook niet, en we vragen waar ze vandaan komt. Je raadt het al: Burundi.

Hier volgt het verhaal van Marina, niet haar echte naam; op de lijst van het World Happiness Report 2018 staat Burundi als minst gelukkige land op nummer 156. 68% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Of je Hutu bent of Tutsi, regeringsgezind of in de oppositie, iedereen wordt ooit geconfronteerd met de toestand waarin het land verkeert. Dat overkwam ook Marina.

Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

Het roer om

Geplaatst op 13 september 2019 door Loes Ambrosius

Beantwoorden

**José Donatz**

Stel dat je overtuiging zo sterk is en in overeenstemming met je talent. Dan zijn er plotseling geen barrières meer. “Praat me niet over ziekte, dat verhaal is al zo uitgemeten. Heb het liever over wat ik doe en wie ik ben.” Dit is het verhaal van José, die fotografe werd.

José heeft de fotografie helemaal omarmd. Zozeer dat ze onlangs na 32 jaar haar baan als ambulant hulpverlener heeft opgezegd. “Ik beteken graag iets voor anderen en dat kan ik via fotografie het best. Nadat ik zes maanden had platgelegen in verband met mijn rug, was mijn tijd gekomen het roer om te gooien. Ik deed een opleiding fotografie, nam privélessen en ging zoveel mogelijk op stap met professionals op zoek naar verdieping.” Inmiddels heeft ze haar eigen studio voor portretfotografie.

Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

De schat van twee culturen

Geplaatst op 13 september 2019 door Loes Ambrosius

Beantwoorden

“Misschien ben ik wel een geluksvogel,” denkt Eleni. Ze kwam in 2011 met haar man en dochter Konstantina van vier naar Nederland. Ze werden opgevangen door haar schoonzus en zwager. “Het eerste wat ik zag was hoe vrolijk en onbezorgd Nederlanders waren. Was ik ook zo terneergeslagen door de crisis?

Ik realiseer me hoe de voorheen zo opgewekte Grieken ongemerkt het hoofd naar beneden en de blik naar binnen hadden gericht, de rug gekromd door armoede en verdriet.”
Met de financiële teloorgang van het land, immers de intellectuele bakermat van Europa, was er een bres geslagen in het Griekse zelfvertrouwen.
Eleni laat zich er niet door uit het veld slaan: “Ik mis mijn land en familie, maar het is wat het is.”
Als kind wilde Eleni graag psycholoog worden en mensen helpen met het beantwoorden van levensvragen. Ze werd opgeleid in de kinderopvang, en uiteindelijk werkt ze hier in de logistiek. In de avonduren zodat ze overdag bij haar kinderen kan zijn. Ze legt zich erbij neer dat ze niet meer in het onderwijs terecht kan. “Als ikzelf een kind naar school stuur is taal in eerste instantie essentieel en dat niveau ga ik niet halen.” Desondanks kijkt ze uit naar het laatste deel van haar taalexamen waarna ze een werk/leertraject wil gaan volgen als Vasiliki, haar jongste dochter, naar school gaat.
“Als vrouw heb je dat werken buitenshuis broodnodig.

Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

De kracht van Afrika

Geplaatst op 13 september 2019 door Loes Ambrosius

Beantwoorden

Samantha van der Wouden-Diedericks

Dit is het verhaal van Samantha, internationaal bekend kunstenares en yoga teacher. Zij woont in het hart van het Groene Hart en daar weeft zij vol aandacht haar kunst en levensfilosofie bijeen.

Samantha groeide op op de afgelegen boerderij van haar familie in Zuid-Afrika. “Het was in een gelijkwaardige en hechte gemeenschap met iedereen die daar woonde en werkte. Tegelijk was er voldoende afzondering om te leren hoe te overleven. Ik was een buitenkind. Als klein meisje klauterde ik al op mijn paard. Rasper was een rode Vos, mijn beste vriend. Ik reed op hem de wijde wereld in, door de heuvels naar de bergen. Daarboven had ik een weids uitzicht vanaf een fijne steen waar mijn billen precies in pasten, zodat ik er uren heerlijk kon zitten, rondkijkend over de hele vallei. Dit was het echte Afrika.

Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.