Iman laat geen moment onbenut

Iman

Ze is pas eenentwintig, Iman Alweso. ‘Maar zo voel ik me niet. Het is alsof ik al heel lang leef. Mijn jeugd was in één ogenblik verdwenen toen de oorlog in Syrië uitbrak. De tegenstelling tussen die twee leefwerelden kan niet groter zijn.”

“Mijn jeugd was licht en blij, het leek altijd lente. Met zeven broers en zusjes woonde ons gezin in een prachtig vrijstaand huis in de stad.” Na schooltijd kreeg Iman thuis bijles van een privéleraar. “Ik was intens gelukkig: Elke zomer logeerden we in hotels in Latakia, een luxueuze stad aan de kust. We stoeiden en zwommen in de warme zee, aten heerlijk vis in de mooiste restaurants.” 

Benieuwd naar het vervolg?
Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

Leven met PCOS


Amélie komt uit Monthurel, een plattelandsstadje onder Parijs. “Ik hou van het boerenlandschap met haar koeien; daarom heb ik voor het Groene Hart gekozen.”

“Ik vind het belangrijk om te vertellen wat de gevolgen van een chronische ziekte zijn voor je leven,” begint Amélie. “Ik heb mijn opleiding maatschappelijk werk behaald voordat ik naar Nederland verhuisde. Dat ik hier van voren af aan zou moeten beginnen wist ik bij voorbaat, maar door een chronische aandoening, PCOS, ben ik niet in staat om naast mijn gewone leven extra activiteiten te ontplooien. PCOS komt voor bij vijf tot tien procent van alle vrouwen. Ik spreek bovendien Nederlands met een Frans accent en weinig Engels. Dat maakt me erg geïsoleerd.

Nieuwsgierig naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

De vrouw die bergen beweegt

Afbeelding


Cristina Vellinga is geboren in de tijd dat volgens het decreet van Ceausescu vrouwen pas na vijf kinderen abortus mochten plegen. Voorbehoedsmiddelen waren er niet. Wat dat in de praktijk betekende ondervond ze toen ze voor een kleine ingreep op haar 16e in het ziekenhuis verbleef.

Daar werd een moeder van drie kinderen binnengebracht na een mislukte abortus. Cristina: “Een agent van de Securitatea kwam de operatiekamer in om de hulpverleners te verhinderen hun werk te doen. Ik durfde hem niet aan te kijken, maar zie nog steeds zijn Adidas-gympen onder zijn autoritaire kostuum. Wat er gebeurde zal ik je verder besparen, maar ik raak het beeld nooit meer kwijt. Het was het allerdiepste niveau van indringen, gepleegd door een dictatuur. We moesten met elkaar communiceren door middel van gebaren en beeldspraak; gewoontegetrouw voel ik nog steeds onder tafel of er geen afluisterapparatuur zit.”

Nieuwsgierig naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book verkrijgbaar.

Zo blij met mijn zusje


Chimène rechts en links Yulisa.

Chimène Isabo Chang Han Lubbers
Zijzelf kan het zich niet herinneren, maar haar tante vertelde dat haar zusje Yulisa hun op Schiphol lopend tegemoetkwam. “Ze was toen nog geen twee en ik was tweeënhalf. Dat is me d’r eentje, zeiden zij en mijn moeder tegen elkaar. Zo bijdehand! En zo is ze altijd gebleven.”
“Ze is zo anders dan ik! Ik ben rustig, bescheiden en verlegen, terwijl zij veel en gemakkelijk met iedereen praat. Yulisa danst en beweegt de hele dag. Ik moet om haar lachen, ze kan echt gek doen!” Als Chimène over haar zusje praat, schitteren haar ogen en glimlacht haar mond. Dan hoef je niet te vragen wat ze voelt: “Als je een zusje hebt, ben je nooit alleen.

Nieuwsgierig naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.