Het Taalhuis begeleidt integratie

Geplaatst op 22 september 2019 door Loes Ambrosius

Beantwoorden

**Corine de Haij**

Corine de Haij heeft met haar teamgenoten Hester Hage, docent voor anderstaligen en Melany Heuvelman, medewerker Taalhuis, vijfenzeventig vrijwilligers en honderdvierenzeventig cursisten onder haar hoede. Via Vluchtelingenwerk zijn ze door de eerste periode heen geholpen. Krimpenerwaard Intercultureel bevordert de sociale integratie en verzorgt de taalstages. De gemeente helpt met het zoeken naar werk.

Taak van het Taalhuis is de informele taalontwikkeling te bevorderen. Corine de Haij, op de foto links, is coördinator van het Taalhuis Krimpenerwaard, onderdeel van de Bibliotheek Krimpenerwaard. Zij ontmoet de meeste vrouwen persoonlijk die uit het buitenland hier zijn komen wonen en aan hun taalontwikkeling willen werken. Corine: “De bibliotheek wil een ontmoetingsplek zijn. Hier worden taallessen gegeven in informele vorm. In les- en leesgroepen met mensen, ongeacht hoelang ze hier al zijn, zijn wordt taal gestimuleerd. De taalactiviteiten zijn eenmaal per week. Tijdens de koffie in het Taalcafé wordt spelenderwijs geoefend met het durven spreken in het openbaar. Het biedt gezelschap én helpt tegen eenzaamheid.

Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

Kleurrijk Krimpenerwaard

Geplaatst op 17 september 2019 door Loes Ambrosius

Lees hier de verhalen

Kleurrijk Krimpenerwaard

is een serie portretten van vrouwen die onze interculturele samenleving een gezicht geven.

Het doel van dit project is om van de veertig nationaliteiten (allochtoon en autochtoon) die in onze polder wonen zoveel mogelijk vrouwen te spreken en hun verhalen naar buiten te brengen voor iedereen die wil weten hoe onze samenleving wordt gerecreëerd. Het legt het onderliggend stramien bloot waarop de maatschappij verandert. Het project is niet klaar, en wordt misschien ook niet zoals oorspronkelijk bedoeld, de reis is immers belangrijker dan het doel.

Ik wilde mijn blik verruimen, liefst op wereldreis gaan, totdat ik inzag dat ik de wereld al binnen handbereik heb, in mijn eigen stadje en streek. Het leek me aardig iedereen daarvan te laten meegenieten. De Krimpenerwaard is een typisch Hollandse polder; eindeloos veel rechte sloten met witte zwanen en bonte koeien in klaverrijke weilanden; rivieren met in de lente gouden dotters langs de oevers, waar vroeger struise boerinnen vooral de dienst uitmaakten. De tegenwoordige samenleving is multicultureel en divers in alle kleuren. Vrouwen komen om allerlei redenen naar Nederland, en zijn niet alleen maar hulpbehoevend. Met hun veerkracht, besluitvaardigheid en levenservaring dragen ze blijvend bij.

Wekelijks kreeg ik in een krant een hele pagina en de vrije hand die in te vullen met mijn interviews. Later kwam daar RTV Krimpenerwaard bij, en de verhalen staan op mijn Facebookpagina Kleurrijk Krimpenerwaard, die soms wel drieduizend views krijgen. Het is educatief enerzijds en bevordert de integratie aan de andere kant; men krijgt interesse en plezier in elkaar. Want waar ik bij sommige vrouwen aanvankelijk nogal wat verlegenheid tegenkwam, helpen ze elkaar met hun verhalen nu over de drempel, waardoor het project zelf ook deel van die verandering wordt en een Kleurrijk Krimpenerwaard ontluikt.

Ga je met mij mee op wereldreis in de polder?

Het roer om

Geplaatst op 13 september 2019 door Loes Ambrosius

Beantwoorden

**José Donatz**

Stel dat je overtuiging zo sterk is en in overeenstemming met je talent. Dan zijn er plotseling geen barrières meer. “Praat me niet over ziekte, dat verhaal is al zo uitgemeten. Heb het liever over wat ik doe en wie ik ben.” Dit is het verhaal van José, die fotografe werd.

José heeft de fotografie helemaal omarmd. Zozeer dat ze onlangs na 32 jaar haar baan als ambulant hulpverlener heeft opgezegd. “Ik beteken graag iets voor anderen en dat kan ik via fotografie het best. Nadat ik zes maanden had platgelegen in verband met mijn rug, was mijn tijd gekomen het roer om te gooien. Ik deed een opleiding fotografie, nam privélessen en ging zoveel mogelijk op stap met professionals op zoek naar verdieping.” Inmiddels heeft ze haar eigen studio voor portretfotografie.

Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

Het verhaal van het zingende paard

Geplaatst op 13 september 2019 door Loes Ambrosius

Beantwoorden

Verhalenverteller Stella Speksnijder treedt op onder de naam ‘Het Zingende Paard.’ Bij binnenkomst begint ze meteen met een verhaal; liever dan te vertellen over het vertellen zelf, hoewel dat na wat aandringen ook lukt. Tot op het laatst kan ze het niet laten om een nieuw verhaal te beginnen. Best fijn, eerlijk gezegd.

Er gebeurt iets met Stella zodra ze gaat vertellen. Haar gezicht verandert. Zoiets heb ik ooit eerder gezien toen ik in een ver verleden reisde met mijn kat. In de Franse Pyreneeën verdween zij elke avond het donker in om ‘s morgens terug te komen met een nieuwe uitdrukking op haar gezicht. Haar wimpers omlijstten de fonkelende diepten van haar ogen met een zwarte stralenkrans. Mond en neus verloren hun zachtheid en raakten scherp gefocust als op een prooi. Precies zo verandert Stella’s gezicht als ze vertelt.

Nieuwsgierig naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

Tandarts uit Syrië

Geplaatst op 13 september 2019 door Loes Ambrosius

Beantwoorden

De Syrische tandarts Fadia Khlief is sinds het moment dat ze met haar kinderen in Nederland arriveerde in 2017 op volle kracht actief om aan het werk te komen. “Ik kan echt geen vijf jaar bezig zijn met het leren van een taal. In Utrecht zijn stoomcursussen voor universitair geschoolden. Ook de drie kinderen hebben de eerste periode alleen maar Nederlandse taal gestudeerd.”

In haar woonplaats Alhassaka werkte ze al twaalf jaar, vanaf haar eenentwintigste, als tandarts en had een eigen praktijk. Haar kinderen werden door haar ouders opgevangen. Het leven was goed.
Fadia: “De oorlog vernietigde toen zoveel dat er geen normaal geëmancipeerd en gelijkwaardig bestaan meer mogelijk was. Mijn familie bleef achter in Damascus en versnipperd over Europa, waar ze zo snel mogelijk willen integreren en hun leven oppakken.”

Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

De schat van twee culturen

Geplaatst op 13 september 2019 door Loes Ambrosius

Beantwoorden

“Misschien ben ik wel een geluksvogel,” denkt Eleni. Ze kwam in 2011 met haar man en dochter Konstantina van vier naar Nederland. Ze werden opgevangen door haar schoonzus en zwager. “Het eerste wat ik zag was hoe vrolijk en onbezorgd Nederlanders waren. Was ik ook zo terneergeslagen door de crisis?

Ik realiseer me hoe de voorheen zo opgewekte Grieken ongemerkt het hoofd naar beneden en de blik naar binnen hadden gericht, de rug gekromd door armoede en verdriet.”
Met de financiële teloorgang van het land, immers de intellectuele bakermat van Europa, was er een bres geslagen in het Griekse zelfvertrouwen.
Eleni laat zich er niet door uit het veld slaan: “Ik mis mijn land en familie, maar het is wat het is.”
Als kind wilde Eleni graag psycholoog worden en mensen helpen met het beantwoorden van levensvragen. Ze werd opgeleid in de kinderopvang, en uiteindelijk werkt ze hier in de logistiek. In de avonduren zodat ze overdag bij haar kinderen kan zijn. Ze legt zich erbij neer dat ze niet meer in het onderwijs terecht kan. “Als ikzelf een kind naar school stuur is taal in eerste instantie essentieel en dat niveau ga ik niet halen.” Desondanks kijkt ze uit naar het laatste deel van haar taalexamen waarna ze een werk/leertraject wil gaan volgen als Vasiliki, haar jongste dochter, naar school gaat.
“Als vrouw heb je dat werken buitenshuis broodnodig.

Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.

De kracht van Afrika

Geplaatst op 13 september 2019 door Loes Ambrosius

Beantwoorden

Samantha van der Wouden-Diedericks

Dit is het verhaal van Samantha, internationaal bekend kunstenares en yoga teacher. Zij woont in het hart van het Groene Hart en daar weeft zij vol aandacht haar kunst en levensfilosofie bijeen.

Samantha groeide op op de afgelegen boerderij van haar familie in Zuid-Afrika. “Het was in een gelijkwaardige en hechte gemeenschap met iedereen die daar woonde en werkte. Tegelijk was er voldoende afzondering om te leren hoe te overleven. Ik was een buitenkind. Als klein meisje klauterde ik al op mijn paard. Rasper was een rode Vos, mijn beste vriend. Ik reed op hem de wijde wereld in, door de heuvels naar de bergen. Daarboven had ik een weids uitzicht vanaf een fijne steen waar mijn billen precies in pasten, zodat ik er uren heerlijk kon zitten, rondkijkend over de hele vallei. Dit was het echte Afrika.

Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.