“Misschien ben ik wel een geluksvogel,” denkt Eleni. Ze kwam in 2011 met haar man en dochter Konstantina van vier naar Nederland. Ze werden opgevangen door haar schoonzus en zwager. “Het eerste wat ik zag was hoe vrolijk en onbezorgd Nederlanders waren. Was ik ook zo terneergeslagen door de crisis?
Ik realiseer me hoe de voorheen zo opgewekte Grieken ongemerkt het hoofd naar beneden en de blik naar binnen hadden gericht, de rug gekromd door armoede en verdriet.”
Met de financiële teloorgang van het land, immers de intellectuele bakermat van Europa, was er een bres geslagen in het Griekse zelfvertrouwen.
Eleni laat zich er niet door uit het veld slaan: “Ik mis mijn land en familie, maar het is wat het is.”
Als kind wilde Eleni graag psycholoog worden en mensen helpen met het beantwoorden van levensvragen. Ze werd opgeleid in de kinderopvang, en uiteindelijk werkt ze hier in de logistiek. In de avonduren zodat ze overdag bij haar kinderen kan zijn. Ze legt zich erbij neer dat ze niet meer in het onderwijs terecht kan. “Als ikzelf een kind naar school stuur is taal in eerste instantie essentieel en dat niveau ga ik niet halen.” Desondanks kijkt ze uit naar het laatste deel van haar taalexamen waarna ze een werk/leertraject wil gaan volgen als Vasiliki, haar jongste dochter, naar school gaat.
“Als vrouw heb je dat werken buitenshuis broodnodig.
Benieuwd naar het vervolg? Lees verder in het boek Kleurrijk. Ook als e-book.